zondag 31 juli 2016

"Krachtige kwetsbaarheid"

StraalBlog week 31
“Krachtige kwetsbaarheid”

Je moet sterk zijn
We groeien op in een samenleving waarin verwacht wordt, dat we sterk zijn. Als je een probleem hebt dan moet je het oplossen. Punt. Je leert ook dat als je maar hard genoeg je best doet alles lukt en goed komt. Frustrerend als dit in de praktijk niet altijd opgaat. Je kunt in je leven namelijk ook te maken krijgen met situaties die zich niet op laten lossen hoe hard jij je best ook doet.

Het negeren van je signalen
Je zult de eerste en de laatste niet zijn, die in het ‘sterk moeten zijn’ vastloopt. De jaren waarin je overleefde; de jaren die voor een groot deel bestonden uit vechten, vluchten en vermijden eisen hun tol. Je bent moe, bekaf en dit is zowel geestelijk als fysiek merkbaar. Je kreeg al veel langer signalen en deze heb je genegeerd. Je hoeft dit niet eens bewust gedaan te hebben; je bent immers al zo lang niet in contact met jezelf.

Vechten, vluchten en vermijden
Hoe je met moeilijke situaties omgaat, is mede afhankelijk van je opvoeding en het DNA wat je hebt meegekregen. Daarbij heb je ook te maken met je programmering. Je verstand geeft de voorkeur aan vechten tegen de moeilijkheid, ervoor weg te rennen of deze te vermijden. Alle benaderingen kunnen je op korte termijn een gevoel van opluchting brengen. Het vechten, levert de meesten van ons een gevoel van kracht, strijdlust op en dat voelt goed. Je doet er tenminste iets aan!

Acceptatie als afgang
Je verstand gaat liever strijdlustig ten onder, dan dat het de situatie in de ogen kijkt en accepteert zonder voorwaarden. Accepteren voelt als een afgang, als berusten in en dat is voor je verstand een ‘no go’. Als jij blind met de zienswijze van je verstand meegaat dan heb je een zwaar leven waarin strijd met jezelf en de omgeving de boventoon voert. Gelukkig heb je een keuze en kun je ook zodra je in een moeilijke situatie verkeert er ook voor kiezen eerst een pas op de plaats te maken.

Vruchtbare optie
Accepteren is in tegenstelling tot wat het verstand je voorhoudt een hele vruchtbare optie, die jou juist ruimte en flexibiliteit biedt. Niks passiviteit en berusten in. Acceptatie staat voor een actieve houding waarin je alle gedachten en gevoelens die je eigenlijk niet wilt ervaren uitnodigt en aankijkt. Je loopt er niet van weg; je staat stil en neemt waar. Op gepaste afstand kun je kijken naar wat er gaande is en door het geheel te observeren kun je keuzes maken hoe jij ermee om wilt gaan.

Menselijkheid onder ogen komen
Misschien mag je jezelf uitnodigen om je menselijkheid onder ogen te komen? Misschien mag je oefenen met te luisteren naar je behoeften en hier ook gehoor aan te geven? Misschien mag je naast sterk ook beetje bij beetje kwetsbaar zijn en delen met anderen wat er in je speelt? Misschien mag je ervaren dat steun best fijn kan zijn en je leven verrijkt omdat je mensen toelaat waardoor er andere verbindingen ontstaan?

Kwetsbare kracht
Een levenshouding waarin plaats is voor kwetsbare kracht en krachtige kwetsbaarheid kunnen je leven anders maken. Ben jij toe aan het uitbreiden van je gedragsrepertoire? Wil je naast zwart en wit ook andere kleuren toe gaan voegen aan je leven? Schroom niet en neem contact met mij op om je te ondersteunen in dit wonderlijke avontuur!


Hartgroet van Krijna

www.straal-denhaag.nl

zondag 24 juli 2016

"Geen zin neem je met je mee"

StraalBlog week 30
“Geen zin neem je met je mee”

Geen zin
Eigenlijk zou je de keuken moeten schoonmaken, de administratie moeten doen, je moeder moeten bellen en eindelijk eens moeten gaan sporten. Alles in je zegt dat je in geen van eerdergenoemde zaken zin hebt. In no time komt er een bak met smoezen en excuses om vooral andere dingen te gaan doen die natuurlijk minstens zo belangrijk zijn!

Uitstelgedrag
Uitstelgedrag kennen we in principe allemaal wel. Als we een activiteit interpreteren en labelen als vervelend, saai, moeilijk en stom is het niet zo vreemd dat we niet staan te springen om het aan te gaan. Ook kan de druk die we ons opleggen door het ‘moeten’ averechts werken waardoor de uitvoering op de lange baan komt. In de eerste zin van dit blog staat maar liefst vier keer het woord ‘moeten’ en dit nodigt niet uit. Je neigt veel eerder naar, dat je de activiteit zou Moeten doen, maaaaarrrrr….vul deze zin in met een excuus naar behoefte.

Interne discussies
De ervaring leert dat we snel in een interne discussie verstrikt raken en ook dit helpt niet mee om dat wat je eigenlijk zou doen werkelijk ten uitvoer te brengen. Het vervelende is, dat je een wispelturig verstand hebt die primair gericht is op het verkrijgen van directe behoefte bevrediging. Het zal je bijvoorbeeld verleiden om de keuken te laten voor wat het is en lekker op de bank te kruipen en een serie te kijken, want dat heb je wel verdiend na een week hard werken. Jij stemt in en op dat moment voelt het heerlijk; even niets.

Wispelturig verstand
Zodra de serie klaar is en jij naar de keuken loopt om iets te drinken te pakken tref je de troep aan. Als een hongerige hyena komt datzelfde verstand je met de zweep slaan, omdat je een lui kreng bent die natuurlijk allang de keuken had schoon kunnen maken in de tijd dat je met je luie ….op de bank zat. Er zijn nu eenmaal dingen die gedaan behoren te worden, leuke en minder leuke. Het scheelt jou een hoop bombarie als je “geen zin” in een aantal gevallen met je mee zou nemen. Blijf uit de discussie met je verstand. Doe ook die taken die niet zozeer leuk zijn en wel bij het leven horen en jou wellicht op de lange termijn wel dienen.

Een benadering waar ruimte in zit
Gun het jezelf om van het of/of naar het en/en te gaan. Deze benadering bied je veel ruimte en maakt het doen van de taken die aanvankelijk niet zo lonken een stukje minder zwaar. Klinkt deze kijk aantrekkelijk en kun je hier ondersteuning in gebruiken? Stuur mij vrijblijvend een berichtje om de mogelijkheden te bespreken.

Stralende groet van Krijna


www.straal-denhaag.nl

vrijdag 22 juli 2016

"Hoe verrassend een leven kan lopen"

“Hoe verrassend een leven kan lopen”

Graag wil ik mijn levensverhaal delen met jullie en de lezers. Misschien mag mijn verhaal anderen inspireren om met alles wat je in je leven opdoet aan ervaringen hoop te houden. Mijn motto is; Laat je verleden niet je heden bepalen en geef gehoor aan wat jij diep van binnen wilt. Hoe het pad ook loopt, je loopt het in ieder geval met jezelf en dan is het wel zo prettig als je jezelf kunt omarmen met al je kanten,  zodat je een vriendschap kunt sluiten met jezelf voor het leven.

Ik (Krijna, 42 jaar) kijk terug op een enerverend leven. Van kleins af aan ben ik blootgesteld aan onveilige situaties. Ik had een beschadigde moeder die niet kon omgaan met de pijn uit haar verleden en verslaafd was aan alcohol, tranquilizers en mannelijke aandacht. Mijn vader heeft mijn moeder jarenlang uit onmacht geslagen en is op mijn negende jaar vertrokken. In de jaren die volgden zouden nog 3 huwelijken en vele losse flodders de revue passeren. Ook ging mijn moeder werken in een seksclub en deed zij verschillende zelfmoordpogingen.

Ik heb als kind dingen gezien die te bizar voor woorden zijn. Het is dat ik er zelf bij ben geweest. Van mijn 9e tot mijn 12e jaar ben ik seksueel misbruikt door mijn opa (de vader van mijn moeder, die ook door deze man misbruikt is) en op mijn 11e dronk ik mijn eerste alcoholhoudende drankje en ging ik uit tot diep in de nacht. Er was geen ouderlijk gezag en ik kon mijn gang gaan. Rond etenstijd was mijn moeder vaak nog in de kroeg en zwierf ik met regelmaat door woonwijken om bij de mensen naar binnen te gluren en etensluchten op te snuiven. De vrijheid leek mooier dan deze in werkelijkheid was. Ik voelde mezelf vooral heel eenzaam.

Mijn moeder had meestal een kwade dronk en belde midden in de nacht aan als ze haar sleutels niet kon vinden. Ik deed dan snel de deur open en glipte weer terug naar mijn kamer in de hoop dat mama mij met rust zou laten. Meer dan eens stormde ze mijn kamer in om ruzie te maken en tegen mij te schreeuwen. Ik ben meerdere keren in mijn nachthemd naar buiten gegooid en doodde de tijd in de portiek van de flat, de schuur en liep rondjes door het parkje. Pas de volgende ochtend was mama uit de drankcoma ontwaakt en liet mij stilzwijgend binnen. Ze sprak met geen woord over haar daden en liet mij geloven dat ik het verdiend had om op deze manier behandeld te worden.

Ondertussen deed ik mijn stinkende best op school omdat ik wilde laten zien dat ik niet dom was en ook om positieve aandacht van mijn moeder te krijgen. Het leren was niet makkelijk in de onveilige en onrustige omgeving waar ik in opgroeide en ik leerde vaak tot diep in de nacht. Het slapen was al jaren verstoord. Mijn moeder haalde mij vaak uit bed om op de vlucht te slaan voor mijn vader. We gingen dan naar een goede vriendin van mama en bleven daar een aantal nachten. De nachtelijke escapades van mijn moeder zorgden ervoor dat ik continu waakzaam en alert was. Het gevolg is een chronische slaapstoornis. Naast het trauma bleek ik later ook stofjes te kort te komen waardoor ik aan de oppervlakte blijf en de diepe slaap vaak moeilijk/niet bereik.

Mijn doorzettingsvermogen heeft ervoor gezorgd dat ik na de MAVO naar de HAVO en het HBO ging. De richting die ik op wilde was al lang duidelijk. Ik wilde heel graag jongeren met psychosociale problemen helpen. Mensen helpen op zowel emotioneel als op praktisch gebied was van kleins af aan eigen geworden en voor mij eigenlijk ook vanzelfsprekend. De onrust op het thuisfront ging onverminderd door en op mijn 19e ben ik na een escalatie met mijn moeder het huis uit gegaan en naar mijn vader vertrokken. Ik was van harte welkom bij mijn vader. Hij had mij alleen vanaf mijn 9e niet meer dagelijks om zich heen gehad en behandelde mij alsof ik nog een klein meisje was. Terwijl ik gewend was om vanaf mijn 10e een huishouden te runnen en een zeer zware verantwoordelijkheid droeg voor mijn moeder. Dit zorgde op momenten voor wrijving en onbegrip tussen ons.

Na een maand of 10 ben ik op kamers gegaan met mijn beste vriendin en dat was heel prettig. Letterlijk meer afstand van mijn moeder in kunnen nemen deed mij goed. Er kwam meer ruimte voor mezelf en dit was fijn en ook soms verwarrend. Ik was het zo gewend om voor mijn moeder te zorgen en altijd alert te zijn, dat toen dit niet meer dagelijks hoefde er ook een onrust kon ontstaan. Om de onrust te kanaliseren was ik veel in het nachtleven te vinden. Mijn alcoholgebruik bleef beperkt tot de weekenden en heeft mij nooit overgenomen. Ik had een andere manier om met mijn pijn om te gaan. Ik overat mezelf of hongerde mezelf juist uit.

Op een gegeven moment, ik was toen eind twintig, wilde ik nog meer ruimte om mezelf te ontwikkelen. Mijn moeder bleef ondanks het feit dat we al een poos niet meer bij elkaar woonden een groot beroep op mij doen. Het beklemde mij meer en meer en toen ik het hier in een persoonlijk gesprek met mama over wilde hebben werd zij heel boos. Ik koos ervoor om mezelf niet langer uit te laten schelden en ik ben vertrokken. Vanaf dit moment is er afstand gekomen en onderhielden we contact d.m.v. brieven/kaartjes.

Op een gegeven moment belde mama op met de mededeling longkanker te hebben. In eerste instantie geloofde ik haar niet. Ze had al zoveel tegen mij gelogen dat ik dacht dat dit de volgende poging was om mij weer in haar web te krijgen. Helaas bleek dit nieuws wel waar. Stapje voor stapje werd het contact geïntensiveerd. Ik wilde wel heel graag een gesprek met mama en vroeg of zij bereid was om voor één keer eens naar mij te luisteren zonder dat ze het weg zou wuiven of boos zou worden. Mama stemde in en dit gesprek was het keerpunt. Ik kon voor het eerst in mijn leven een aantal voor mij heftige ervaringen delen en mama luisterde. Dit gesprek heeft ervoor gezorgd dat ik drie dagen per week voor mijn steeds zieker wordende moeder ging zorgen. We hebben een mooie tijd gehad waarin mama voor het eerst sinds lange lange tijd weer even moeder kon zijn. We hebben op een heel fijne warme manier afscheid kunnen nemen.

Ondertussen bleek ik moeite te hebben met hiërarchie en regels die in werksituaties werden opgelegd. Daarnaast speelde mijn perfectionisme mij parten en alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik meerdere keren met een burn-out thuis kwam te zitten. Ik was zeer jong toen ik mijn eigen boontjes moest doppen en ik was het veelal niet gewend dat er regels waren. Ik had mezelf een structuur aangeleerd en dit werkte voor mij. Later kon ik zien dat dit alles voortkwam uit overleven. Op het moment zelf nam ik het mezelf voornamelijk kwalijk zwak te zijn omdat ik nergens leek te passen.

Het was in deze periode dat ik in aanraking kwam met het boek ‘Uit je hoofd, in je leven’ van Steven Hayes. Ik had door de jaren heen al heel wat zelfhulpboeken verslonden in de hoop dat ik de oplossing voor mijn problemen zou vinden. Ieder boek heeft zijn steentje bijgedragen in het toenemen van inzicht en bewustwording, echter het boek van Steven Hays heeft mij echt in beweging gezet. Hij werkt met ACT (Acceptance and Commitment Therapy) en deze methode erkent alle gedachten en blijft van de inhoud af. Wat een verademing, want ik had al die jaren druk geknutseld met mijn gedachten en op korte termijn leverde mij dit een gevoel van opluchting op. Helaas kwamen de gedachtestromen altijd wel weer terug en voelde het steeds meer als falen dat het mij niet lukte om mijn gedachten blijvend te veranderen.

Door ACT leerde ik dat mijn gedachten slechts zeer beperkt te sturen zijn en dat ik mezelf beter kon richten op waar ik wel invloed op heb, namelijk mijn gedrag en waar ik mijn aandacht op richt. Ik begon te oefenen met het observeren van mijn gedachten en merkte dat ik hierdoor veel meer kon waarnemen dan daarvoor. Ik ging eerder op in wat ik dacht, geloofde mijn gedachten blind en ervaarde ze als feiten. Door te kijken naar mijn gedachten ontstond er een gepaste afstand en lukte het mij om situaties heen te lopen. Mijn kleurenpalet breidde zich uit en ik ging mezelf steeds meer horen en zien. Ik stelde mezelf de vraag hoe ik met mezelf en de situatie om wilde gaan in plaats van dat ik ervan uitging dat de verhalen die ik in mijn hoofd gestuurd kreeg de waarheid waren.

Na een periode van werkloosheid kreeg ik een leuke baan als preventiefunctionaris binnen de GGZ. Hier gaf ik workshops, trainingen en nam ik intakes af bij mensen met depressie gerelateerde klachten. Binnen deze baan kon ik vaak mijn eigen gang gaan en dit zorgde er voor dat het bij deze werkgever prima ging. Helaas werd mijn tijdelijke contract niet verlengd wegens de grote bezuinigingsslagen die gemaakt moesten worden. Ik vond dit heel jammer en tegelijkertijd zag ik dit ook als een teken om voor mezelf te beginnen als personal coach. ACT heeft mij geholpen om te kunnen gaan met mijn verleden zonder het af te doen, weg te duwen of te elimineren. Mijn ervaringen zijn een stuk van mij en ik ben ze niet. Ik heb geleerd om angsten, twijfels en onzekerheden met mij mee te nemen in plaats van ze te moeten overwinnen voordat ik stapjes kan zetten. Wat een bevrijding! Ik heb na een aantal boeken gelezen te hebben en ACT eigen te maken de basis en vervolgopleiding gedaan. Ik wil ACT heel graag aan mensen aanreiken omdat het een duurzaam cadeau voor het leven is.

Sinds ruim 4 jaar heb ik mijn eigen praktijk waar ik scholing, werk- en levenservaring samen laat komen. Ook woon ik samen met mijn grote liefde. Ik ben heel blij en dankbaar dat ik met al mijn ervaringen mag zijn waar ik nu ben. Dat ik met alle deuken in mijn vertrouwen en krassen op mijn ziel in staat ben om liefde te geven en te ontvangen. Ik zou terugkijkend niet alle ervaringen 1 op 1 over willen doen En ze hebben mij wel mede gevormd tot wie ik nu ben. Ik hoop anderen te mogen inspireren met mijn verhaal. Er is hoop! Ook met al je nare ervaringen kun je stappen zetten in de richting die je op wilt!

maandag 18 juli 2016

"Bezig bijtje"

StraalBlog week 29
“Bezig bijtje”

Bezig bijtje
Vanaf kleins af aan ben je een bezig bijtje. Toen al deed je naast school van alles en nog wat erbij. Bijbanen en hobby’s, omgaan met vrienden en familie is voor jou gewoongoed. Ook in het nu zijn je dagen goed gevuld met werk en privé activiteiten. Eigenlijk weet je niet meer zo goed wat het is om niets te doen, omdat je zo gewend bent om alle uurtjes op te vullen. Het meeste vind je ook nog eens heel leuk om te doen dus je voelt geen reden om het anders te doen.

Een rusteloos gevoel
Je merkt wel dat als er eens een dag tussen zit die wat rustiger is, er een zekere mate van onrust in je lijf en hoofd aanwezig is. Een soort rusteloosheid maakt zich van je meester en je vindt dit een heel vervelend gevoel. Je wilt dat dit rusteloze gevoel en de drukke gedachten weggaan. Naarstig ga je op zoek naar invulling en afleiding zodat het nare gevoel naar de achtergrond verdwijnt. Het maakt je ook niet zoveel uit hoe je de leegte vult, als deze maar gevuld wordt.

Oorverdovend lawaai
Omgaan met onrust is iets wat voor veel van ons een heuse uitdaging is, want onze natuur is geprogrammeerd om direct weg te gaan van dat wat we als vervelend ervaren. Je kunt het zien als een alarmsysteem dat in je lijf en hoofd afgaat. Het oorverdovende lawaai moet gedoofd worden. Nu! Hoe langer het geluid aanhoudt des te onrustiger je wordt. Je eist van jezelf dat je het alarm in één keer uit weet te zetten. Helaas lukt dit niet omdat je opgefokt en gespannen bent.

Een pas op de plaats
Wat heb je nodig om het alarm stil te krijgen? Een pas op de plaats, de diepere ademhaling en overzicht! Te verkrijgen door niet direct te moeten reageren op het lawaai (onrust) en er eerst even mee te mogen zijn. Dit gaat compleet tegen je natuur in en vraagt dus het nodige van jou. In het begin is dit moeilijk en hoe meer je oefent met het opmerken en het mogen maken van de pas op de plaats des meer deze manier van omgaan van jou wordt.

Stralende ondersteuning
Mocht je graag op een duurzaam andere manier met je onrust om willen gaan schroom dan niet om een berichtje te sturen naar info@straal-denhaag.nl en we bespreken de mogelijkheden.

Hartgroet van Krijna



maandag 11 juli 2016

"Verdwaald in de maalstroom"

StraalBlog week 28
“Verdwaald in de maalstroom”

Gedachteloos zijn
Gedachten komen in grote getalen tot je; elke dag weer en dit zal zo blijven totdat je je ogen sluit. Sommige mensen streven na om gedachteloos te zijn en misschien mag je stilstaan bij de vraag of je werkelijk zonder gedachten kunt zijn. Misschien komen en gaan de gedachten de hele dag door en kun je de gedachten door ze niet vast te pakken veel meer langs je heen laten gaan.

Verdwaald in de maalstroom
Het vastpakken van de gedachten en daardoor opgaan in de maalstroom is iets wat gebeurt voor je er erg in hebt. Binnen luttele seconden kun je verdwaald raken in de vele gedachten die er tot je komen. Van de ene gedachte kom je in de andere en zo gaat het soms wel urenlang door. Uren die je niet meer aan iets anders kunt besteden…

Niet volledig aanwezig zijn
Je kunt in allerlei onderwerpen opgaan en zodoende meegevoerd worden. Het opgaan, hoeft niet per definitie te gaan over zware zaken. Het kan ook zo zijn dat je allerlei dagdromen hebt en hier te pas en te onpas naar uitvliegt. Het uitvliegen, betekent dat je niet met je aandacht in het hier en nu bent. Dit kan heerlijk zijn en het kan soms ook onhandig zijn, omdat je bijvoorbeeld in een belangrijk gesprek zit. Daarnaast kan het uitvliegen er ook voor zorgen dat je ongeïnteresseerd op de ander overkomt. Je bent niet volledig aanwezig en het luisteren wordt hierdoor ook bemoeilijkt.

Oefenen met opmerken
De gedachten stoppen zal niet lukken. Je kunt wel oefenen met opmerken dat je uitvliegt en verdwaald bent in de maalstroom. Het opmerken bied je direct de keuze om uit de stroom te stappen en je aandacht terug te brengen naar het hier en nu. Je ademhaling kan hier behulpzaam bij zijn, omdat deze in ieder geval in het nu is. Het is een kwestie van oefenen; de kracht van de herhaling zal het steeds iets makkelijker maken.

Milde vriendelijke aandacht 
Mensen kunnen nogal geneigd zijn om zichzelf met de zweep te slaan als ze opmerken voor de zoveelste keer uitgevlogen te zijn. Jezelf ‘slaan’ zal er niet voor zorgen dat je minder verdwaald. Ook hier mag je opmerken dat je verstand aan het woord is en misschien mag jij met milde en vriendelijke aandacht terug blijven keren naar het nu. Besef dat je een keuze hebt hoe je met jezelf omgaat en omarm je menselijkheid, dit biedt zoveel meer ruimte dan een rigide houding.

Stralende ondersteuning
Herken je jezelf in dit blog en wil je graag ondersteuning, voel je dan vrij om mij een berichtje te sturen.

Hartgroet van Krijna

www.straal-denhaag.nl

zondag 3 juli 2016

"In stilte gedragen"

StraalBlog week 27
“In stilte gedragen”

Achter gesloten deuren
Kon er heel veel gebeuren

Intense ervaringen werden in stilte gedragen
Hoeveel kun je van een kind vragen?

Onzichtbare krassen
Sneden zich dieper in de huid

Gemaskeerd in de wereld
Dag in, dag uit

Een dichtgesnoerde mond
Waar vaak een lach op stond

Uitbundig en vrolijk naar buiten
Alles om vragen uit te sluiten

Een grenzeloze loyaliteit
Geflankeerd door een diepe verbondenheid

Een paar maanden voordat je afscheid nam
Ontstond er een gesprek waardoor er bevrijdende ruimte kwam

De stilte was doorbroken
En de harten raakten volledig open



www.straal-denhaag.nl