"Hoe verrassend een leven kan lopen"

“Hoe verrassend een leven kan lopen”

Graag wil ik mijn levensverhaal delen met jullie en de lezers. Misschien mag mijn verhaal anderen inspireren om met alles wat je in je leven opdoet aan ervaringen hoop te houden. Mijn motto is; Laat je verleden niet je heden bepalen en geef gehoor aan wat jij diep van binnen wilt. Hoe het pad ook loopt, je loopt het in ieder geval met jezelf en dan is het wel zo prettig als je jezelf kunt omarmen met al je kanten,  zodat je een vriendschap kunt sluiten met jezelf voor het leven.

Ik (Krijna, 42 jaar) kijk terug op een enerverend leven. Van kleins af aan ben ik blootgesteld aan onveilige situaties. Ik had een beschadigde moeder die niet kon omgaan met de pijn uit haar verleden en verslaafd was aan alcohol, tranquilizers en mannelijke aandacht. Mijn vader heeft mijn moeder jarenlang uit onmacht geslagen en is op mijn negende jaar vertrokken. In de jaren die volgden zouden nog 3 huwelijken en vele losse flodders de revue passeren. Ook ging mijn moeder werken in een seksclub en deed zij verschillende zelfmoordpogingen.

Ik heb als kind dingen gezien die te bizar voor woorden zijn. Het is dat ik er zelf bij ben geweest. Van mijn 9e tot mijn 12e jaar ben ik seksueel misbruikt door mijn opa (de vader van mijn moeder, die ook door deze man misbruikt is) en op mijn 11e dronk ik mijn eerste alcoholhoudende drankje en ging ik uit tot diep in de nacht. Er was geen ouderlijk gezag en ik kon mijn gang gaan. Rond etenstijd was mijn moeder vaak nog in de kroeg en zwierf ik met regelmaat door woonwijken om bij de mensen naar binnen te gluren en etensluchten op te snuiven. De vrijheid leek mooier dan deze in werkelijkheid was. Ik voelde mezelf vooral heel eenzaam.

Mijn moeder had meestal een kwade dronk en belde midden in de nacht aan als ze haar sleutels niet kon vinden. Ik deed dan snel de deur open en glipte weer terug naar mijn kamer in de hoop dat mama mij met rust zou laten. Meer dan eens stormde ze mijn kamer in om ruzie te maken en tegen mij te schreeuwen. Ik ben meerdere keren in mijn nachthemd naar buiten gegooid en doodde de tijd in de portiek van de flat, de schuur en liep rondjes door het parkje. Pas de volgende ochtend was mama uit de drankcoma ontwaakt en liet mij stilzwijgend binnen. Ze sprak met geen woord over haar daden en liet mij geloven dat ik het verdiend had om op deze manier behandeld te worden.

Ondertussen deed ik mijn stinkende best op school omdat ik wilde laten zien dat ik niet dom was en ook om positieve aandacht van mijn moeder te krijgen. Het leren was niet makkelijk in de onveilige en onrustige omgeving waar ik in opgroeide en ik leerde vaak tot diep in de nacht. Het slapen was al jaren verstoord. Mijn moeder haalde mij vaak uit bed om op de vlucht te slaan voor mijn vader. We gingen dan naar een goede vriendin van mama en bleven daar een aantal nachten. De nachtelijke escapades van mijn moeder zorgden ervoor dat ik continu waakzaam en alert was. Het gevolg is een chronische slaapstoornis. Naast het trauma bleek ik later ook stofjes te kort te komen waardoor ik aan de oppervlakte blijf en de diepe slaap vaak moeilijk/niet bereik.

Mijn doorzettingsvermogen heeft ervoor gezorgd dat ik na de MAVO naar de HAVO en het HBO ging. De richting die ik op wilde was al lang duidelijk. Ik wilde heel graag jongeren met psychosociale problemen helpen. Mensen helpen op zowel emotioneel als op praktisch gebied was van kleins af aan eigen geworden en voor mij eigenlijk ook vanzelfsprekend. De onrust op het thuisfront ging onverminderd door en op mijn 19e ben ik na een escalatie met mijn moeder het huis uit gegaan en naar mijn vader vertrokken. Ik was van harte welkom bij mijn vader. Hij had mij alleen vanaf mijn 9e niet meer dagelijks om zich heen gehad en behandelde mij alsof ik nog een klein meisje was. Terwijl ik gewend was om vanaf mijn 10e een huishouden te runnen en een zeer zware verantwoordelijkheid droeg voor mijn moeder. Dit zorgde op momenten voor wrijving en onbegrip tussen ons.

Na een maand of 10 ben ik op kamers gegaan met mijn beste vriendin en dat was heel prettig. Letterlijk meer afstand van mijn moeder in kunnen nemen deed mij goed. Er kwam meer ruimte voor mezelf en dit was fijn en ook soms verwarrend. Ik was het zo gewend om voor mijn moeder te zorgen en altijd alert te zijn, dat toen dit niet meer dagelijks hoefde er ook een onrust kon ontstaan. Om de onrust te kanaliseren was ik veel in het nachtleven te vinden. Mijn alcoholgebruik bleef beperkt tot de weekenden en heeft mij nooit overgenomen. Ik had een andere manier om met mijn pijn om te gaan. Ik overat mezelf of hongerde mezelf juist uit.

Op een gegeven moment, ik was toen eind twintig, wilde ik nog meer ruimte om mezelf te ontwikkelen. Mijn moeder bleef ondanks het feit dat we al een poos niet meer bij elkaar woonden een groot beroep op mij doen. Het beklemde mij meer en meer en toen ik het hier in een persoonlijk gesprek met mama over wilde hebben werd zij heel boos. Ik koos ervoor om mezelf niet langer uit te laten schelden en ik ben vertrokken. Vanaf dit moment is er afstand gekomen en onderhielden we contact d.m.v. brieven/kaartjes.

Op een gegeven moment belde mama op met de mededeling longkanker te hebben. In eerste instantie geloofde ik haar niet. Ze had al zoveel tegen mij gelogen dat ik dacht dat dit de volgende poging was om mij weer in haar web te krijgen. Helaas bleek dit nieuws wel waar. Stapje voor stapje werd het contact geïntensiveerd. Ik wilde wel heel graag een gesprek met mama en vroeg of zij bereid was om voor één keer eens naar mij te luisteren zonder dat ze het weg zou wuiven of boos zou worden. Mama stemde in en dit gesprek was het keerpunt. Ik kon voor het eerst in mijn leven een aantal voor mij heftige ervaringen delen en mama luisterde. Dit gesprek heeft ervoor gezorgd dat ik drie dagen per week voor mijn steeds zieker wordende moeder ging zorgen. We hebben een mooie tijd gehad waarin mama voor het eerst sinds lange lange tijd weer even moeder kon zijn. We hebben op een heel fijne warme manier afscheid kunnen nemen.

Ondertussen bleek ik moeite te hebben met hiërarchie en regels die in werksituaties werden opgelegd. Daarnaast speelde mijn perfectionisme mij parten en alles bij elkaar zorgde ervoor dat ik meerdere keren met een burn-out thuis kwam te zitten. Ik was zeer jong toen ik mijn eigen boontjes moest doppen en ik was het veelal niet gewend dat er regels waren. Ik had mezelf een structuur aangeleerd en dit werkte voor mij. Later kon ik zien dat dit alles voortkwam uit overleven. Op het moment zelf nam ik het mezelf voornamelijk kwalijk zwak te zijn omdat ik nergens leek te passen.

Het was in deze periode dat ik in aanraking kwam met het boek ‘Uit je hoofd, in je leven’ van Steven Hayes. Ik had door de jaren heen al heel wat zelfhulpboeken verslonden in de hoop dat ik de oplossing voor mijn problemen zou vinden. Ieder boek heeft zijn steentje bijgedragen in het toenemen van inzicht en bewustwording, echter het boek van Steven Hays heeft mij echt in beweging gezet. Hij werkt met ACT (Acceptance and Commitment Therapy) en deze methode erkent alle gedachten en blijft van de inhoud af. Wat een verademing, want ik had al die jaren druk geknutseld met mijn gedachten en op korte termijn leverde mij dit een gevoel van opluchting op. Helaas kwamen de gedachtestromen altijd wel weer terug en voelde het steeds meer als falen dat het mij niet lukte om mijn gedachten blijvend te veranderen.

Door ACT leerde ik dat mijn gedachten slechts zeer beperkt te sturen zijn en dat ik mezelf beter kon richten op waar ik wel invloed op heb, namelijk mijn gedrag en waar ik mijn aandacht op richt. Ik begon te oefenen met het observeren van mijn gedachten en merkte dat ik hierdoor veel meer kon waarnemen dan daarvoor. Ik ging eerder op in wat ik dacht, geloofde mijn gedachten blind en ervaarde ze als feiten. Door te kijken naar mijn gedachten ontstond er een gepaste afstand en lukte het mij om situaties heen te lopen. Mijn kleurenpalet breidde zich uit en ik ging mezelf steeds meer horen en zien. Ik stelde mezelf de vraag hoe ik met mezelf en de situatie om wilde gaan in plaats van dat ik ervan uitging dat de verhalen die ik in mijn hoofd gestuurd kreeg de waarheid waren.

Na een periode van werkloosheid kreeg ik een leuke baan als preventiefunctionaris binnen de GGZ. Hier gaf ik workshops, trainingen en nam ik intakes af bij mensen met depressie gerelateerde klachten. Binnen deze baan kon ik vaak mijn eigen gang gaan en dit zorgde er voor dat het bij deze werkgever prima ging. Helaas werd mijn tijdelijke contract niet verlengd wegens de grote bezuinigingsslagen die gemaakt moesten worden. Ik vond dit heel jammer en tegelijkertijd zag ik dit ook als een teken om voor mezelf te beginnen als personal coach. ACT heeft mij geholpen om te kunnen gaan met mijn verleden zonder het af te doen, weg te duwen of te elimineren. Mijn ervaringen zijn een stuk van mij en ik ben ze niet. Ik heb geleerd om angsten, twijfels en onzekerheden met mij mee te nemen in plaats van ze te moeten overwinnen voordat ik stapjes kan zetten. Wat een bevrijding! Ik heb na een aantal boeken gelezen te hebben en ACT eigen te maken de basis en vervolgopleiding gedaan. Ik wil ACT heel graag aan mensen aanreiken omdat het een duurzaam cadeau voor het leven is.

Sinds ruim 4 jaar heb ik mijn eigen praktijk waar ik scholing, werk- en levenservaring samen laat komen. Ook woon ik samen met mijn grote liefde. Ik ben heel blij en dankbaar dat ik met al mijn ervaringen mag zijn waar ik nu ben. Dat ik met alle deuken in mijn vertrouwen en krassen op mijn ziel in staat ben om liefde te geven en te ontvangen. Ik zou terugkijkend niet alle ervaringen 1 op 1 over willen doen En ze hebben mij wel mede gevormd tot wie ik nu ben. Ik hoop anderen te mogen inspireren met mijn verhaal. Er is hoop! Ook met al je nare ervaringen kun je stappen zetten in de richting die je op wilt!