"De jonge ondernemer"

StraalBlog week 21
“De jonge ondernemer”

Op eigen houtje
Het is woensdagmiddag, een mooie lentedag in 1980 en ik ben 6 jaar. Ik woon in Katwijk en ik zit vlakbij huis op school. In de ochtend gespeeld en geleerd en ’s middags ben ik vrij. Na een boterham gegeten te hebben ga ik naar buiten om te fietsen. Andere kinderen zijn er nog niet dus ik rij rondjes in de buurt. Na een poosje heb ik het wel gezien en bedenk me dat ik ook naar mijn opoe in Noordwijk kan fietsen. De route ken ik heel goed. Mijn moeder en ik fietsen deze route namelijk elke zondag als we van ons huis naar opoe en opa gaan.

Glimlach op mijn gezicht
Ik weet precies welke huizen, bochten en winkels aan me voorbij zullen komen. Ankerpunten om in te schatten hoe lang ik nog onderweg ben. Bij elk punt krijg ik een glimlach op mijn gezicht want ik weet dat ik steeds iets dichterbij mijn plek van bestemming kom. Opoe verwent mij altijd. Ook mag ik kleine boodschapjes voor haar doen bij vaste adresjes. De mensen van de winkels kennen mij ook en beginnen al te lachen als ik het boodschappenbriefje van opoe aan hen overhandig.

Oh zo trots
Hoe dichterbij ik bij het huis kom des te harder ik fiets. Nog heel even doorbijten. Die vervelende heuvel komt nog en op dat punt krijg altijd hulp in mijn rug. Nu moet ik dat zelf doen. Pfff trappen, trappen, trappen. Yeahhh, ik heb het gehaald. Nu nog een paar straten en daar zie ik de poort van de tuin. Ik glim van trots en parkeer mijn fiets in de tuin. Dit tot gruwel van mijn opa, omdat er mooie plantjes instaan en ik die verruïneer met mijn nog niet zo ontwikkelende motoriek, waardoor het parkeren niet zo netjes gaat.

Verbaasd en geschrokken
Met rode wangen stap ik door de keukendeur en zie opoe in het kleine keukentje de afwas doen.
 Ze zijn net klaar met het middageten en opa is naar de soos om te biljarten. Opoe kijkt op en zij is blij verrast mij te zien. “Ach, kind ben je daar?” en ze vraagt direct of mijn moeder er ook is. “Nee opoe, ik ben alleen”. Opoe is verbaasd en ook geschrokken. Haar kleindochter van 6 helemaal alleen op de fiets van Katwijk naar Noordwijk? Zonder medeweten van haar moeder?

Authentiek snoepwinkeltje
Ik begrijp alle commotie niet want ik ben trots en blij om bij haar te zijn. Klaar om de boodschapjes te doen om vervolgens voor een gulden snoepjes te mogen kopen bij het authentieke snoepwinkeltje. Het winkeltje staat vol met glazen potten waar allerlei gekleurde snoepjes in zitten. Je mag een rieten mandje pakken om je snoep in te doen en als je afrekent doen zij je snoepjes in een zwart met wit papieren puntzakje.

Bereikbaarheid had nog een grens
Opoe zegt dat ze mijn moeder moet bellen om te zeggen dat ik bij haar ben. Ik hoop dat mijn moeder niet boos wordt en dat ik gelijk terug moet komen. In die tijd hadden we nog geen mobiele telefoons dus bereikbaarheid had nog een grens en dat kwam mij bijzonder goed uit! Mijn moeder was niet thuis, pfff, gelukkig dan kon ik lekker blijven. Opoe zou later nog een keer bellen en tot die tijd gingen wij het leuk hebben.

Zelfstandig
Die keer zou zeker niet de laatste keer zijn dat ik op eigen houtje naar opoe ging fietsen. Hoe klein ik ook was, ik nam het besluit om dit te doen en dit maakte me zo trots op mezelf. Dit avontuur bleek een voorbode te zijn wat in 2012 uitmondde tot mijn coaching praktijk Straal Den Haag. Heb jij ook een soortgelijke ervaring? Het lijkt me fijn als je deze wilt delen!

Ik wens je een Stralende dag toe.

Krijna

www.straal-denhaag.nl