StraalBlog week 52
“Stilletjes weggekropen”
Stilletjes weggekropen onder de deken
Angstig afwachtend welke dronk er in je zat
Met mijn oren gespitst en ogen wijd open
Registreerde ik elk geluid
Gerommel in de keuken
Harde vloeken en geschreeuw
Mijn hart bonkt in mijn keel
Alsjeblieft loop mijn kamertje voorbij
Met kracht open je de deur
Het felle licht schijnt in mijn kleine oogjes
Je sommeert mij om uit bed te komen
Stokstijf blijf ik liggen
Hopend dat je gaat
Je tot bedaren komt
Het blijkt ijdele hoop
Van boos schiet je naar woedend
De drankkegel is misselijk makend
Je woorden gaan door merg en been
In de verste verte geen liefde te bekennen
Niet langer ben ik je kind maar je grootste vijand
Je sleurt me aan mijn arm uit bed
Gehuld in een slaapshirt
Gooi je me de koude nacht in
Waar de uren tergend langzaam voorbij gaan
Wachtend op de dageraad
Het licht maakt me blij
Nog even en ik kan aanbellen
Er is weer een nieuwe dag
www.straal-denhaag.nl
Bang zit ik in de auto naast je, we zijn op weg naar huis, dat nare huis in Noordwijk Binnen, boven de slagerij. Waarom ben ik bang? Het is donker en je bent onder invloed, onder invloed van heel veel alcohol. Je slingert over de weg, je raakt stoeprand na stoeprand. Andere weggebruikers lijken gelukkig wel op te letten.
BeantwoordenVerwijderenIk beef als een rietje, omdat een ongeluk onvermijdelijk lijkt. En dan ineens uit het niets wordt mijn angst de waarheid. Je klapt boven op een bromfiets. Vanaf dat moment weet ik niets meer. Behalve dat er politie is en nog meer angst.
De volgende dag in dat zelfde nare huis ben je weer onder invloed. Ik hoor van alles uit me kamer, tot het opeens erg stil is.
Het voelt niet goed, je voelt als elf of twaalf jarig jongetje meer aan dan dat je nu zou bevroeden. Ik kom mijn kamertje uit en zie je schuimbekkend op de grond liggen. Je hebt een enorme hoeveelheid pillen in je mond gestopt. Je ligt er "raar" bij. Ik haal de pillen stuk voor stuk uit je mond......