"Verdoven van de pijn"

StraalBlog week 46

Naakt en kwetsbaar
In dit blog neem ik jullie mee in een stuk van mijn verleden. Het voelt ‘naakt’ en kwetsbaar en tegelijkertijd ook goed om dit met jullie te delen. Misschien mag mijn openheid jou steunen, inspireren, aanmoedigen?

Inkijkje in jeugd
Ik ben opgegroeid als kind van een verslaafde moeder en heb veel met haar meegemaakt. Mijn moeder wist zich geen raad met haar verleden en probeerde de pijn en het verdriet jaar in jaar uit met alcohol te verdoven en voor beperkte tijd te laten verdwijnen. Vele mannen hebben de revue gepasseerd en deze ‘relaties’ gingen allen gepaard met huiselijk geweld. Eigenlijk zorgde ik voor mijn moeder in plaats van zij voor mij. Onze relatie was hierdoor verre van gezond. Naar mate ik ouder werd merkte ik steeds meer de behoefte om mezelf losser van mijn moeder te maken. Mijn moeder vond dit ontzettend moeilijk en claimde mij alleen nog maar meer. Op een dag escaleerde het tussen ons en dat was de dag waarop mijn zoektocht naar mezelf begon.

Sluipmoordenaar
Mijn zoektocht ging niet zonder slag of stoot. Heel lang dacht ik het ‘verslaving gen’ niet te hebben en niets minder bleek waar. Met het losser maken van mijn moeder ontwikkelde ik sluipenderwijs een eetstoornis. Ik ging minder en minder eten op een dag. Eten en vooral niet eten nam mijn dagelijks leven in beslag. Het ging van kwaad tot erger en op mijn dieptepunt woog ik nog maar 46 kilo. Op een avond ging ik naakt voor de spiegel staan en wat ik maanden niet had gezien, namelijk hoe ik er werkelijk uitzag (uitgemergeld) kwam die avond wel bij me binnen. Ik barstte in tranen uit en wilde weer gezond worden. Stapje voor stapje begon ik mijn eetmomenten uit te breiden en zo klom ik uit dit dal.

Leegte die opgevuld moest worden
Helaas duurde dit niet lang en verruilde ik anorexia voor binge eating (eetbuien). De leegte die ik voelde moest opgevuld worden. Als een junk die zijn shot nodig heeft haalde ik mijn ‘buit’ bij de supermarkt. Tassen vol met troep en ik kon niet wachten tot ik weer thuis was met vreten, want ja ik kan het geen eten noemen. Het moest naar binnen gewerkt worden om net als wat mijn moeder deed mijn pijn te verdoven. Ik werd zwaarder en zwaarder en steeds ongelukkiger met mijn lijf. Hoe vaak ik mezelf niet heb voorgenomen om met dit destructieve gedrag te stoppen zijn niet op 2 handen te tellen. Hoe meer ik mezelf oplegde niet meer te mogen overeten des te sterker de drang/dwang werd om een nieuwe buit te kopen.

Afscheid
Omdat ik niet nog zwaarder wilde worden ging ik oefenen met overgeven en zo werd binge eating vervangen door boulimia. Jaren van mijn leven heb ik besteed aan het verdoven van mijn pijn/verdriet, met als uitkomst, dat ik mezelf alleen maar verder kwijtraakte. Gelukkig kan ik nu schrijven, dat ik sinds ruim 6,5 jaar afscheid heb genomen van mijn ‘trouwe vriend’ en ruimte heb gemaakt voor alles wat ik zo lang heb weggeduwd. En wat is dat bevrijdend!

Ik heb een gedicht over mijn eetstoornissen geschreven wat ik ook graag met jullie deel:

“Trouwe vriend”

Je was mijn trouwe vriend
En wat was ik verknocht aan jou
Volledig overtuigd dat ik je nodig had

Je hielp me door moeilijke momenten heen
En liet me even verdwijnen
Op die momenten waande ik me veilig in jouw verdovende kracht

Vele tranen zijn gevloeid
Van boosheid, wanhoop en frustratie
Ondergedompeld in destructie zag ik geen uitweg

Steeds verder gleed ik af
Puur aan het overleven met jou aan mijn zijde
Trouwe jij; jij die er altijd was

Toch voelde het niet goed
De wens om uit deze cirkel te stappen nam toe
Ik mocht het tij gaan keren

Jij was slechts een uitvlucht
Een shotje voor de korte termijn
Ik mag je loslaten en gaan voor mij

Het aankijken en voelen van de pijn
Bleek zoveel meer te brengen dan jij mij ooit kon geven
Dankbaar naar mezelf om nu hiermee te mogen zijn

Dag eetstoornis
Bedankt voor je goedbedoelde hulp
Het ga je goed

Kern van mijn verhaal
In kern gaat mijn verhaal, over het zoeken naar houvast en controle, in een voor mij zeer roerige periode in mijn leven. De behoefte aan controle was echter zo groot, dat deze mijn leven overnam en ik overleefde in plaats van mijn leven leefde. Ik ben ontzettend blij en dankbaar, dat ik in de afgelopen 10 jaar een heel andere relatie met mezelf heb opgebouwd. En mijn leven voluit LEEF met alles wat zich hierin aandient.

Behoefte aan ondersteuning
Herken jij jezelf in dit blog en zou jij ook zo graag je leven weer Leven? Stuur mij dan een berichtje. Gaat dit verhaal niet over jou, maar ken je wel iemand die dit aangaat? Voel je dan vrij om dit blog naar die persoon door te sturen. 

Hartgroet,
Krijna

ACT (Acceptance and Commitment Therapy) laat in tegenstelling tot veel andere invalshoeken de inhoud van je gedachten met rust en richt zich op waar je wel invloed op hebt, namelijk je gedrag en waar je je aandacht op richt. Het leven bestaat uit zon- en schaduwkanten. Het is en/en in plaats van of/of. Door ook de negatieve gedachten, onzekerheden, angsten en twijfels te accepteren als stuk van je leven, hou je ruimte over om te doen wat je werkelijk wilt, ook die dingen waar je bang voor bent horen daarbij.

Krijna van Loenen is ACT coach, Mindfulness trainer en  spreker. Zij is de auteur van “Staak je strijd en stap in je leven”, “Voel voorbij je verstand” en “Mag ik je voorstellen aan Annie?”.

Krijna heeft een praktijk voor coaching in Den Haag. Meer informatie: www.straal-denhaag.nl